Konkurs u Anuli - Poemat remanentowy

U mnie na blogu sezon ogórkowy. Nie dlatego, abym nie miała o czym pisać. Byłoby o czym, ale …

Postanowiłam lato zamknąć w słoikach. Cały wolny czas spędzam pomiędzy słoikami, truskawkami, jagodami, porzeczkami itd. Podczytuję nadal moje ulubione blogi. Bez tego żyć nie mogę. 

U Anuli trafiłam na iście ciekawy konkurs (klik). Anula nagradza laureatkę konkursu poniższym zestawem.

Literackim talentem nie grzeszę, więc postanowiłam sobie odpuścić. Aż tu nagle, dzisiaj w pracy pomiędzy jedną czynnością służbową,  a drugą i łykiem kawy wpadł mi do głowy pewien rym. Czytałam Wasze komentarze u Anuli, że nie umiecie pisać wierszy, nie macie talentu itd. Nic to! Ja także nie mam talentu. A że w konkursie udziału postanowiłam nie brać, na zachętę dla Was poniżej piszę to co wpadło mi do głowy w temacie poematu zadanego przez Anulę.

Była sobie raz Anula,

co to mydeł miała nadmiar,

więc podjęła pewien zamiar:

Piszcie, piszcie ludzie wiersze,

a ja potem wam obwieszczę

kogo szczęście spotka jeszcze.

Więc podjęłam to wyzwanie,

bo ja także mam tę manię,

że śnię o mydlanej pianie.

Z opowieści mojej krótkiej,

morał jeden mnie się jawi:

jak się chce, to się potrafi

pisać wiersze dla … Alaffi.

Zachęcam Was do tej zabawy. Ja z niecierpliwością będę czekać na finał tego literackiego konkursu z Alaffią w tle.